W okresie starożytnym Delfy były centrum kultu Apollina (od II tysiąclecia p.n.e.), z sanktuarium (od VII w. p.n.e. kontrolowanym przez Amfiktionię Delficką), wyrocznią (zręcznie sterującą sprawami kolonizacji i polityki) oraz igrzyskami pytyjskimi (od 582 p.n.e.).

Miasto zostało złupione i zniszczone przez Rzymian w 87 r. p.n.e. i ostatecznie zniszczone w II-IV w. przez władców Bizancjum - Konstantyna Wielkiego i Teodozjusza II.

W miejscowości znajdują się ruiny świątyni poświęconej Apollinowi, pomników, skarbców (m.in. Sykiończyków (510-480 p.n.e.), Syfnijczyków (525 p.n.e.) i Ateńczyków (480 p.n.e.), antycznego teatru wykutego w skale. W pozostającym także w ruinie tzw. świętym okręgu Ateny-Marmaria oglądać można pozostałości dwóch świątyń, tolosu z V w. p.n.e. grobowca na planie koła z pozorną kopułą). W miejscu istnienia antycznego miasta zachowały się pozostałości gimnazjonu wzniesionego w IV w. p.n.e., cmentarza oraz stadionu (ok. 460 p.n.e.).

Bezcenne rzeźby, m.in. "Auriga delficki", reliefy, inskrypcje itp. znajdują się w miejscowym muzeum.

Źródło Kastalii. Pośród dzikiego wąwozu tryska źródło Kastalii, w którym musieli obmywać się pielgrzymi przed wejściem do świętego kręgu.

Marmaria. Z prawej strony drogi wiodącej w kierunku południowym, nieco poniżej, znajduje się budowla tarasowa powstałego w IV w. p.n.e. gimnazjonu, odnowionego przez Rzymian. W górze duża hala kolumnowa, niżej łaźnie i palestra.

Nieco dalej widnieje taras Marmaria z fragmentem świątyni poświeconej Atenie i pięknym, częściowo odbudowanym tolosem. Owa rotunda, której przeznaczenie nie jest znane, zbudowana została około 390 r. p.n.e. z marmuru pentelickiego, fryz natomiast z niebieskiego wapienia eleuzyjskiego.