EPIDAUR, Epidauros, m. w starożytnej Grecji, w Argolidzie, na północno-wschodnim wybrzeżu
Peloponezu, nad Zatoką Sarońską; od VI w. p.n.e. słynny ośrodek kultu Asklepiosa z zakładem leczniczym
(źródła lecznicze); w okresie rzymskim stracił znaczenie.
Wykopaliska odsłoniły ruiny świętego okręgu; najważniejsze: propyleje pn. (III w. p.n.e.), świątynia
Asklepiosa (stylobat 23,06 × 11,76 m) wg projektu Teodorosa z Samos z ok. 370 p.n.e., tolos (średnica
21,68 m) na planie doryckiego peripterosu (z koryncką kolumnadą wewnątrz) o niejasnej funkcji, wg projektu
Polikleta mł. (ok. 360-320 p.n.e.); abaton (sypialnia dla pacjentów oczekujących cudownego uzdrowienia
podczas snu) w kształcie długiej (70 m) stoa z IV w. p.n.e.; stele dziękczynne wyleczonych; w sąsiedztwie
okręgu - katagogejon (rodzaj hotelu) z IV w. p.n.e., gimnazjon z palestrą, stadion dł. bieżni 181,1 m),
łaźnie Asklepiosa (II w. n.e.) i najlepiej zachowany grecki teatr.
Teatr antyczny zbudowany przez Polikleta Młodszego (ok. 300 p.n.e.). Posiadał 55 rzędów dla około
15 tys. osób i dysponował wspaniałą akustyką. Najwyższy rząd widowni leży 22 m powyżej kolistego orkiestronu
i jest oddalony od niego o 60 m, średnica orchestry 20,28 m.
Hieron z Epidauros najsłynniejsze miejsce kultu boga sztuki lekarskiej - Asklepiosa. Ciągnęły
tu rzesze chorych, a kapłani sprytnie umieli połączyć działanie wspaniałego klimatu, umiejętności
lekarskich i religii.
|