Zbudowany głównie z wapienia, górzysty. Środkową i północną część zajmuje Wyżyna Arkadii z szeregiem pasm górskich: Kilinii (2376 m n.p.m.), Olonos (2223 m n.p.m.), Chelmos (2320 m n.p.m.). Na południu góry Tajgetos (2407 m n.p.m.), Parnon, Mesyńskie, tworzące drugorzędne, palczaste półwyspy.

Klimat śródziemnomorski. Największe rzeki: Alfios, Ewrotas. Niziny jedynie na wschodzie. Naturalną roślinność (śródziemnomorską) stanowią: frygana, makia oraz resztki lasów liściastych (dąb wiecznie zielony) i sosnowych (sosna czarna i jodła).

Główne miasta: Patras, Kalame, Pirgos.

Ok. 1580 p.n.e. powstała i rozwinęła się kultura mykeńska, której twórcami byli przybyli z północy Achajowie. Do ok. 1100 p.n.e. - podobnie jak cała Grecja - pozostawał pod hegemonią Myken. W okresie tym, zwanym helladzkim, poważne znaczenie obok Myken uzyskały inne położone na Peloponezie miasta-państwa: Argos, Pylos, Tiryns.

W XI w. p.n.e. tzw. inwazja Dorów położyła kres kulturze mykeńskiej. Na Peloponezie wyodrębniły się krainy: Argolida (z Argos, Koryntem i Sykionem), Achaja, Arkadia, Elida, Mesenia i Lakonia (ze Spartą). W okresie klasycznym dziejów Grecji (V w. p.n.e.-II w. n.e.) o dominację nad całym Peloponezem walczyły dwa miasta: Ateny i Sparta.