Kościół La Merced [Av. 2-4/calle 12]. Jest najstarszym kościołem w San Jose. Zbudowany został w stylu gotyckim z elementami klasycznymi. Zaprojektował go Lesmes Jimenez Bonnefil. Wyróżnia się rzeźbionym, drewnianym sufitem, strzelistymi sterczynami i łukowymi oknami. Ogrodzony jest od frontu przez wysoki, ozdobny, cementowy płot. Wejście główne jest częścią wieży zakończonej wysoką, ostrołukową kopułą.

Park Braulio Carillo [Av.2-4/calle 12-14]. (Park Merced). Rozplanowany jest przez kościołem La Merced. Ustawiona jest w nim 1,3 metrowa przedkolumbijska kula z Palmar Sur, statua byłego prezydenta Braulio Carillo.

Teatr Narodowy [Av.2/calle 3-5]. Usytuowany jest w południowo-zachodnim rogu Placu Kultury. Jego budowę zainicjowali pod koniec XIX wieku kawowi baronowie, którzy zgodzili się odprowadzać od każdego worka kawy specjalny podatek. Pośrednio spowodowane było to faktem, że ówczesna światowej sławy primadonna Adelinba Patti, podczas swego tourne po Ameryce Środkowej, pominęła Kostarykę ze względu na brak odpowiedniego dla niej miejsca do występu. Ostatecznie budowę ukończono w 1897 roku. W 1965 roku obwołano go pomnikiem narodowym. W 1991 roku teatr przeszedł gruntowną odnowę spowodowaną zniszczeniem przez trzęsienie ziemi.
Jego bryła wykonana jest z piaskowca i jest miniaturą Opery Paryskiej. Akcentują ją łukowate okna oraz kolumnowa fasada. Wejście do teatru flankują statuetki Bethovena i hiszpańskiego dramaturga Calderona de la Barca. Trzy inne statuetki symbolizujące Muzykę, Sztukę i Literaturę, ustawione są na trójkątnym szczycie. Całość nakryta jest czerwonym, kopulastym dachem. Wnętrze budynku posiada okazały holl, marmurowe schody, wykończenia w 22,5 karatowym złocie, brązie i tropikalnym drewnie oraz stiuki, krystaliczne żyrandole, lustra i obrazy. Na suficie widnieje fresk przedstawiający załadunek bananów, na stojący w porcie statek.

Plac Kultury [Av. Central-2/calle 3-5]. Serce miasta. Dookoła zlokalizowane są restauracje i bary szybkiej obsługi. Jest chętnie odwiedzany przez gołębie, które dokarmiane są przez odpoczywających na ławkach miejscowych i turystów. Nieodłącznym elementem placu są grający na marimbie uliczni muzycy, kuglarze i klauni. Nad południową jego częścią dominuje Teatr Narodowy. Przy zachodniej krawędzi, po drugiej stronie ulicy znajduje się sławny Gran Hotel z czynną 24 godziny na dobę Restauracją Paryską.

Kino Variedades [Av. Central-1/calle 5]. Najbardziej znane kino San Jose, położone przy ulicy 5 oraz Avenidach Centralnej i Pierwszej. Wybudowane zostało przez kupca Tomasa Garcia w 1891 roku. Początkowo występowały w nim wędrowne grupy. Popularność zyskało jednak po spaleniu się Teatru Miejskiego (dzisiejszego teatru Melico Salazara) w latach sześćdziesiątych XX wieku. Zaprojektowane jest dla pomieszczenia 185 osób. Jego nazwa ma związek z różnorodnością wydarzeń artystycznych jakie były w nim organizowane (od cyrków, przez pokazy magów po filmy). Od początku posiada niezmienioną fasadę. W 1904 roku firma Greco organizuje pierwszą projekcję kinematograficzną na francuskim sprzęcie Lumier.

Kamienica Piernikowa [Av.1/calle 5]. Wybudowano ją w 1902 roku w stylu neobarokowym. Jest narożnym, dwupiętrowym budynkiem z rozbudowaną narożną wieżyczką zakończoną betonową kopułą z lukarenką. Okna pierwszego piętra posiadają wyraziste belkowanie. Wyróżnia się małymi, balkonikami z metalu. Fasada ozdobiona jest pilastrami imitującymi jońskie kolumny oraz łukowymi oknami. W 2000 roku wnętrze budynku uległo częściowemu spaleniu.

Kamienica KLM [Av.1-3/calle 5]. Wzniesiona została w 1924 roku. Zlokalizowana jest przy Kamienicy Piernikowej. Zbudowana została na początku XX wieku przez rodzinę barona kawowego, która potem przeniosła się na obrzeża miasta. Cofnięta jest w stosunku do osi jezdni i oddzielona od niej przez betonowy płot z żelaznymi przęsłami. Poprzedza ją betonowe podwórze. Jest dwukondygnacyjna i ma nieregularny kształt. Wyróżnia się bardzo wydatnymi i ozdobnymi gzymsami, przyporami i attykami. Najbardziej okazała jest jej środkowa część z misternymi kompozycjami w tynku nad i pod oknami pierwszego piętra. Dawna siedziba towarzystwa lotniczego KLM, obecnie mieszczą się w niej biura adwokackie.

Park Francisco Morazana [Av.3-5/calle 5-9]. Zaprojektowany został w 1887 roku. Podzielony jest na cztery parcele. Jego centralną część stanowi neoklasycystyczna Muszla Koncertowa (tzw. Muzyczna Świątynia). W północno-zachodniej części zasadzone są zakwitające w porze suchej dęby sawannowe [Tabebuia rosea]. Do południowej części przylegają zaś dwa zabytkowe domy. W północno-wschodnim narożniku, naprzeciw Metalowego Budynku ustawiona jest fontanna. Nad parkiem góruje najwyższy hotel miasta La Aurora. Park naszpikowany jest posągami oraz popiersiami sławnych ludzi (Bernardo Soto Alfaro, Bernardo O'Higgins). Otoczony jest długimi, kamiennymi ławami spełniającymi funkcję płotu z żelaznymi bramkami wejściowymi. W 1998 roku w parku odsłonięto 3,5 metrowej wysokości pomnik z brązu przedstawiający prezydenta Kostaryki z lat 1974-1978 Daniela Odubera Quirosa. Wykonał go rzeźbiarz kostarykański Olger Villegas. Upamiętniono w ten sposób jego udział w społecznym rozwoju kraju.

Muzyczna Świątynia. Jest położoną w Parku Francisco Morazana imitacją Świątyni Miłości z Wersalu. Zaprojektowana została przez Francisco Salazara w miejsce starej, drewnianej kaplicy. Oddano ją do użytku 24 XII 1920 roku. Była pierwszą w Kostaryce budowlą, której kopuła wzmocniona była cementem.
Pierwotnie służyła jako miejsce spotkań zakochanych. Z czasem stała się miejscem koncertów miejskich oraz politycznych przemówień. W 1975 roku miała być zburzona dla potrzeb budowy pomnika argentyńskiego śpiewaka Carlosa Gardela. W tym samym roku obwołano ją jednak pomnikiem narodowym. W 1980 roku poddana została gruntownemu remontowi.

Metalowy Budynek [Av.5/calle 9]. Wzniesiony w 1896 roku. Zaprojektował go francuski architekt Victor Balatard, a prace wykończeniowe nadzorował Charles Thirion. Metalowe elementy wykonywane były przez firmę Herrerias de Aisseeau i sprowadzone do Kostaryki z Amberes w Belgii. Pierwsze segmenty przetransportowane zostały do Limon w 1892 roku. (Inna wersja podaje, że przewiezione zostały przez pomyłkę do Puntarenas. Tam miały przeleżeć trzy lata zanim szef portu przesłał list zawiadamiający o tym do prezydenta Kostaryki). Przez wiele lat był to największy budynek w San Jose.
Początkowo podzielony był na dwie części, w których funkcjonowały osobno szkoła dla chłopców i szkoła dla dziewcząt. Po wielkim trzęsieniu ziemi z 1910 roku, znajdował się w nim szpital dla rannych. Pomalowany jest na różne odcienie żółci z pastelowymi zielonymi gzymsami. Cały budynek sprawia wrażenie zbudowanego tył naprzód. Jego wnętrze z powodzeniem mogłoby służyć za fasadę. Wyróżnia się w nim wewnętrzny dziedziniec. Obecnie znajduje się w nim szkoła Buenaventura Corrales.

National Monument. Jeden z najbardziej znanych pomników San Jose. Ustawiony jest w Parku Narodowym we wschodniej części miasta, pomiędzy ulicami 15/19 i awenidami 1/3. Zaprojektowany został w Paryżu pod koniec XIX wieku. Symbolizuje waleczną postawę Ameryki Środkowej, (w szczególności Kostaryki) w walce z amerykańskim filibustierem Williamem Walkerem, który w 1856 roku chciał zawładnąć całym regionem.
Jego wykonanie zlecono w Paryżu w połowie XIX wieku francuskiemu rzeźbiarzowi Louisowi Carrierowi Bellouse. Ten wyrzeźbił piedestał z brązu, na którym osadzonych jest siedem postaci. Pięć z nich symbolizuje republiki Ameryki Środkowej, a dwie pozostałe Williama Walkera oraz jednego z jego zabitych żołnierzy. Kostaryka stoi w środku wyprostowana, jedną ręką trzyma flagę i pokazuje drogę do wolności, a drugą podtrzymuje Nikaraguę. Ta z kolei, ze złamaną szpadą, na znak agonii ma głowę przykrytą woalką. Gwatemala dzierży siekierę, Salwador szpadę, a Honduras tarczę i łuk.
Na piedestale umiejscowione są cztery płaskorzeźby prezentujące kolejno sceny z bitwy pod Santa Rosa, walki pod Rivas (Nikaragua-11.IV.1856), odzyskanie rzeki San Juan oraz postać ówczesnego prezydenta Kostaryki Juana Rafaela Mora Porrasa. Rzeźbienie pomnika ukończono w 1891 roku. Do Kostaryki sprowadzony został rok później. Uroczyste odsłonięcie (przy udziale delegatów z sąsiednich państw regionu) nastąpiło 15 września 1892 roku. Jednym z punktów programu był spektakularny pokaz puszczania sztucznych ogni. Od tamtego czasu, rokrocznie przed pomnikiem Kostarykańczycy świętują Dzień Niepodległości.

Park Narodowy [Av.1-3/calle 15-19]. [Park de la Estacione]. Duży i zadrzewiony. Zaprojektowano go w 1895 roku. W tym samym roku w jego centralnej części usytuowano Pomnik Narodowy upamiętniający zwycięską walkę z filibustierem Williamem Walkerem w 1856 roku. W narożniku południowo zachodnim wzniesiony jest także pomnik bohatera narodowego Juana Santamarii. Ponadto ustawionych jest tam wiele statuetek i popiersi ludzi związanych z niepodległością kraju (Denis Mora, Aliberto Marten Chavarril, Miguel Idalgo, Don Andreas Bello). Dominują w nim wysokie drzewa na których przesiadują długoogonowe papugi. Na południe od parku znajduje się czerwony budynek urzędu cywilnego oraz Trybunału Wyborczego. Od strony zachodniej graniczy z nowym budynkiem biblioteki miejskiej.

Park Hiszpański [Av.3-7/calle 9-11]. (Park Ekspresji). W parku wyróżnia się pomnik konkwistadora, dużych rozmiarów fontanna i mnóstwo wysokich tropikalnych drzew z różnych rejonów świata. Znajdują się w nim tablice poświęcone: Manuelowi Gonzalezowi Zeledonowi z 1964 roku, poecie narodowemu Aquileo J. Echeveria z 1966 oraz członkom baletu Dony Coralia de Romero, którzy zginęli w katastrofie z 1969 roku w Choluteca (Honduras). W części zachodniej znajduje się także ustawiona w 1978 roku wielka tablica upamiętniająca odśpiewanie przez dzieci z różnych szkół w 1903 roku po raz pierwszy hymnu narodowego ze słowami. W jego południowo-zachodnim rogu wznosi się była Fabryka Alkoholi, która w 1994 roku przemieniona została na Narodowe Centrum Kultury. Znajdują się w niej dwa teatry, nowoczesne muzeum sztuki oraz Ministerstwo Kultury. Przy zachodniej krawędzi Parku ustawiony jest tzw. Metalowy Budynek, a przy północnej Budynek Ubezpieczeń Społecznych. W północno-wschodnim narożniku wyróżnia się także kafelkowa kapliczka z 4 rzeźbionymi płaskorzeźbami po bokach.

Kamienica Ortiz [Av.7/calle 13]. Położona jest obok Budynku Żółtego. Zbudowana została w 1944 roku, a zaprojektował ją Teodorico Quiros. Pierwotnie na jej miejscu stał sławny młyn Victoria. Następnie teren zakupiony został przez ex-prezydenta Rafaela Yglesiasa. W 1938 roku nowy właściciel inż. Francisco Jimenez Ortiz planował przeznaczyć ją na fabryczkę ceramiki. Jest trzykondygnacyjna, zbudowana na planie prostokąta. Wyróżnia się ściętym narożnikiem z dużą, ozdobną, półokrągłą attyką, na której osadzony jest tralkowy balkonik oraz pręgowanymi kolumienkami.

Dom Żółty [Av.7/calle 11]. [Casa Amarilla]. Przed wejściem znajduje się duże drzewo kapokowe (Ceiba pentandra), zasadzone w 1963 roku przez przebywających wówczas w kraju prezydentów Ameryki Środkowej. Spełnia funkcje siedziby Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Pomalowany jest na kolor żółty. We wnętrzu ustawiona jest w nim duża ilość luster. Meble i drzwi wykonane są z ciemnego drewna. Początkowo usytuowany był w Cartago. (Budowę zakończono w grudniu 1907 roku). Służył wówczas jako Środkowoamerykański Sąd Sprawiedliwości. Wkrótce został jednak zniszczony przez trzęsienie ziemi. Odbudowano go na terenie San Jose dzięki podarowaniu przez niejakiego Andresa H. Carnegica 100 tysięcy dolarów. Odbudowę ukończono w 1916 roku pod kierownictwem architekta Henre`ego D. Niffielda. W latach 1966 i 1975 przeszedł gruntowne remonty. W 1976 roku zadeklarowany został pomnikiem narodowym, a w 1990 roku dołączono do niego żółtą przybudówkę.

Dom Zielony [Av. 9/calle 7]. [Casa Verde] Położony jest w dzielnicy Barrio Amon. Zbudowany został około 1910 roku jako własność Don Carlosa Saborio Yglesiasa (bogatego właściciela rancza bydła w prowincji Limon). Drewno czerwonej sosny pod jego budulec sprowadzono z Nowego Orleanu. Składa się z dwóch pięter na których rozmieszczonych jest kilka stylowych apartamentów. Posiada pokryte witrażami atrium. W 1994 roku obwołano go najlepiej odrestaurowanym budynkiem w kraju.

Kamienica Arabska [Av.5/calle 7]. Zaprojektowana została w latach 50-tych XX wieku. W latach 70-tych dodano do niej sterczynowe ozdoby. Wyróżnia się ostrołukowymi bramami i ślepymi wejściami oraz bardzo małą ilością wąskich okien. Jest zbudowana na planie prostokąta, jednokondygnacyjna. Dach przesłania attyka z narożnymi sterczynami i trójkątnym frontonem.

Katedra Metropolitana [Av. Central-2/calle 2-4]. Posiada neoklasyczną, betonową strukturę i jest największym kościołem stolicy. Zbudowana została w 1871 roku. (Przed nią w tym samym miejscu usytuowana była kaplica z 1827 roku, którą obwołano katedrą w 1850 roku). Projektował ją architekt Eusebio Rodriguez. Budowla przepruta jest pilastrami oraz wyróżnia się małą karbowaną kopułą i ujętymi w ozdobne przepaski oknami. Jej wnętrze posiada wzorzystą, kafelkową posadzkę oraz liczne płaskorzeźby. Najbardziej ozdobne wnętrze (w motywy kwiatowe) posiada usytuowana w jej północnej części kapliczka Świętego Sakramentu, jednak prawie zawsze jest ona zamknięta. Ostatnio katedra przechodziła szczegółowe zabiegi konserwatorskie, podczas których naprawiano nadniszczoną przez trzęsienia ziemi konstrukcję. W 1983 roku katedrę odwiedził Jan Paweł II. Wydarzenie to upamiętnia marmurowa tablica. Pochowani są w niej dwaj pierwsi arcybiskupi: Llorent i Bernard A. Thiel. Prócz nich spoczywa także były prezydent kraju Tomas Guardia. Przy południowym boku katedry zlokalizowany jest XVIII-wieczny Pałac Biskupów. W przykatedralnym ogrodzie ustawiony jest posąg biskupa Bernardo A. Thiela.

Teatr Melico Salazara [Av.2/calle Central]. Jeden z dwóch najbardziej znanych teatrów Kostaryki. Ma neoklasyczną fasadę. Wybudowany w 1799 roku, służył początkowo jako miejski ratusz. W ówczesnym czasie, plac przy którym był usytuowany nazywany był Plaza Real. Po kilku latach przerobiono go i pomniejszono, aby móc przeprowadzić projektowaną Avenidę Drugą. W 1828 roku zburzono i wybudowano go od nowa z kamiennych elementów. Za rządów Juana Rafaela Mora, przerobiony został na jego kwaterę główną. W 1849 roku Mora przeniósł do niego swoją nowo zrekrutowaną armię. Zorganizowano tam skład amunicji, armat i karabinów. Ślady tych decyzji odnajdowane były jeszcze wiek potem, kiedy niespodziewanie pod podłogą jednego z pomieszczeń odkryto armaty i szable.
18 lipca 1918 roku, budynek ponownie zmienił swoją funkcję stając się siedzibą szkoły dla chłopców. W 1924 roku wskutek trzęsienia ziemi jego konstrukcja zostaje poważnie uszkodzona, a sama szkoła staje się pustostanem. Kilka lat potem, po usunięciu gruzu i ruin, właścicielem parceli zostaje Jose Raventos. Miał on ambicję wybudowania teatru, który mógłby rywalizować z Teatrem Narodowym kraju. Nową strukturę budynku zaprojektował architekt kostarykański. Od czasu ponownego wzniesienia budowli (7.X.1928) z 2250 miejscami siedzącymi, nazywana była Teatrem Raventosa. Pierwsza wystawiona w nim operetka nosiła tytuł "Pocałuj mnie", a rolę tytułową zagrała w niej Esperanza Iris. W latach późniejszych zaczęto projekcje pierwszych filmów niemych. Dobra passa teatru zakończyła się w 1967 roku, kiedy podczas inscenizacji "Drakuli", zaprószony pożar strawił jego wnętrze.
W latach siedemdziesiątych, kulturalny światek San Jose odkupił i wyremontował teatr nadając mu nazwę Teatru Popularnego. Remont ukończony został w 1976 roku i prawie natychmiast rozgorzała kłótnia o jego nazwę. Część zainteresowanych chciała, aby nazywany był po prostu Teatrem Miejskim. Inni forsowali nadanie mu imienia sławnego kostarykańskiego tenora Melico Salazara. Druga z opcji wygrała i od 1980 roku, teatr oficjalnie nosi imię tego śpiewaka. Podczas prac remontowych technicy z hiszpańskiego Muzeum Sztuki dodali trzecią kondygnację, odbudowali scenę i podest dla orkiestry, wzmocnili korynckie kolumny, balkony i uzupełnili liczne płaskorzeźby. Liczbę miejsc ograniczono do 1000. Zainstalowano także uznany za najlepszy wówczas w Ameryce Środkowej, sterowany komputerowo system oświetleniowy. Z Hiszpanii sprowadzono aksamitne kurtyny. Ponownie zaczął funkcjonować 13 grudnia 1981 roku wystawiając sztukę "Carmen". Obecnie sezon teatralny trwa od kwietnia do października.

Kamienica La Casona [Av.Central-1/calle Central]. Wzniesiona w 1908 roku. Dwukondygnacyjna. Wyróżnia się biegnącymi przez oba piętra łukowymi niszami w których osadzone są bardzo szerokie okna i żelazne, ozdobne balkoniki. Gzyms ozdobiony jest gigantycznymi kluczami zakończonymi maszkaronami.

Kamienica Knorr [Av. Central/calle 1-3]. Jest piętrowym budynkiem z wyraźnie naznaczonym ozdobnym trójkątnym (lub półokrągłym na drugiej ścianie) frontonem. Fasada przepruta jest ogromnymi, zakończonymi w stylu jońskim pilastrami. Oddzielają one prostokątne, duże okna lub duże, ozdobne formy w kształcie żyletek. Kamienica ufundowana została przez Juana Knorra w 1914 roku, o czym informuje dużych rozmiarów wygrawerowany napis.

Muzeum Złota [Av.Central/calle 5]. Usytuowane jest w podziemiu Placu Kultury, za stalowymi drzwiami. Wzniesione zostało w 1982 roku i zarządzane jest przez Bank Centralny. Posiada drugą, największą w Ameryce kolekcję przedkolumbijskiego złota (1.600 sztuk ważących 622 kilogramy). Eksponaty w postaci figurek żab, jaguarów, rekinów, węży, krabów zawieszone są na cienkich linkach i sprawiają wrażenie unoszących się w powietrzu. Szczególnie dużo znajduje się postaci drapieżnych ptaków i krokodyli z wystającymi z ich ust ludzkimi odnóżami. Obok mieści się Muzeum Numizmatyki.

Muzeum Numizmatyki [Av.Central/calle 5]. Usytuowane jest w podziemiu Placu Kultury. Zawiera kolekcję monet i banknotów, w tym wydany w 1970 roku 1000-colonowy ze złota. Wśród 4400 eksponatów prezentowane jest zdjęcie monety z 1469 roku.

Park Centralny [Av. 2-4/calle Central-2]. (Park Tomasa Guardii). Jest zadrzewiony (jest tam m.in. drzewo Guanacaste oraz palmy królewskie), posiada bulgoczącą fontannę, cementowe ławki oraz przypominający pająka okazały kiosk (estradę). Darczyńcą tego obiektu był były dyktator Nikaragui Anastasio Somoza. (Kilka lat temu, w referendum, mieszkańcy San Jose zdecydowali o jego zachowaniu). Pod kioskiem funkcjonuje biblioteka dla dzieci imienia Carmen Lyra, a przy nim od 2004 roku ustawiony jest ozdobny maszt z flagą narodową. Przy północnej ścianie parku, po drugiej stronie ulicy znajduje się Teatr Melico Salazara.

Plac Libertad [Av.13/calle 7-9]. Zaprojektowany został w 1994 roku. Wyróżnia się na nim sześciokolumnowa (na podstawie półkola) struktura połączona wydatnym gzymsem. Ustawiony jest za nią nowowybudowany Trybunał Wyborczy. Postawiony jest na nim kawałek Muru Berlińskiego, który jest podarunkiem od rządu Niemiec. Znajduje się na nim również upamiętniająca upadek muru specjalna tablica.

Plac Demokracji [Av.Central-2/calle 13-15]. Stanowi go przestrzeń kamiennych stopni, które prowadzą do Muzeum Narodowego. Jego budowę zlecił w 1989 roku prezydent Kostaryki Oscar Arias dla upamiętnienia 100 lat demokracji w kraju. Znajduje się przy nim wzniesiona w 1994 roku brązowa statua byłego prezydenta Don Figueresa. Przy jego zachodniej stronie ustawione są stragany, gdzie sprzedaje się pamiątkowe koszulki oraz wyroby rzemielnicze z Kostaryki, Gwatemali i Peru.