Mexico City leży w pięknym miejscu. Wokół miasta rozciągają się pasma wysokich gór z charakterystycznymi szczytami wulkanów Popocatepetl ("Dymiąca Góra" w indiańskim języku nahuatl) i Izztaccihuatl ("Stara kobieta").

Zocalo - Plaza de la Constitucion Główny plac miasta, najbardziej interesujące miejsce w stolicy, niegdyś ważny ośrodek azteckich ceremonii, z piramidami i pałacami.
Codziennie odbywają się tu tańce concheros, Indian ubranych w pióropusze i tańczących w rytm bębnów. Wokół Zocalo znajduje się wiele ważnych budynków: wspaniała katedra, kościół Sagrario Metroplitano, Pałac Prezydencki i ruiny Templo Mayor - wielkiej piramidy Azteków.

Katedra Metropolitana (Catedral Metropolitana) Zbudowana w latach 1573-1813. Na przestrzeni tych lat dobudowywano do niej kolejne elementy. Od strony placu rzucają się w oczy barokowe portale. Katedra została zbudowana na miejscu tzompantli - miejsca służącego Aztekom do składania czaszek z ofiar.
Niewielki kościół istniał tutaj już w czasach Cortesa, jednak dopiero w 1544 roku zapoczątkowano konstrukcję kościoła wzorowanego na katedrze w Sewilli. Okazała budowla z bazaltu i granitu została ukończona dopiero w1689 roku. Upłynęło kolejne sto lat zanim wzniesiono obie wieże!
Górną część wytwornej fasady i wieże zwieńczone nietypowymi kopułami w kształcie dzwonów zaprojektowali dwaj wielcy architekci neoklasycyzmu: Manuel Tolsa i Jose Damian Ortiz de Castro. Monumentalna katedra jest raczej mroczna, lecz delikatnie rozjaśnia ja łagodne światło przenikające przez współczesne witraże. Wnętrze długie na 100 m i szerokie na 46 m podzielono na 5 naw.
W pobliżu głównego wejścia zwraca uwagę Altar del Perdon (Ołtarz Przebaczenia) z ogromnym retabulum z XVII-w, dzieło Jeronima de Balbasa. Zarówno ołtarz, jak i przestrzeń za nim, oraz zawile rzeźbione stalle chóru (zniszczone w czasie pożaru w 1967 r) zostały odrestaurowane. Tuż za wejściem do katedry znajduje się frapujący Ołtarz z Czarnym Chrystusem. Według legendy, postać Zbawiciela pochłonęła truciznę z kielicha przeznaczonego dla proboszcza. Figura Chrystusa sczerniała, ale ksiądz przeżył.
Na końcu środkowej nawy widać wspaniały Altar de los Reyes (Ołtarz Królów), również projektu de Balbasa - jedno z arcydzieł churrigueryzmu. Ukończony w 1737 r. Przypomina dużą, bogato zdobioną niszę, z pozłacanymi rzeźbami, cherubinami, aniołami, świętymi. Dwa środkowe obrazy to: "Wniebowzięcie NMP" i "Pokłon Trzech Króli" Juana Rodrigueza Juareza. Zbudowany specjalnie dla władców Hiszpanii, gdyby postanowili odwiedzić Meksyk. Żaden z hiszpańskich monarchów nie przybył jednak do Nowego Świata.
Wzdłuż katedry, po wschodniej i zachodniej stronie, ciągnie się rząd 14 bocznych kaplic. Zakrojone na szeroką skale prace renowacyjne uratowały świątynię, która powoli zaczęła się zapadać w gąbczaste podłoże, ale konstrukcję nadal podtrzymują rusztowania.

Kościół Sagrario Metropolitano Tuż obok Katedry, z prawej strony, w 1749 roku zaczęto na planie greckiego krzyża wznosić kościół Sagrario Metropolitano (katedrę zbudowaną na założeniu krzyża łacińskiego). Sagrario posiada wspaniałą elewację.

Templo Mayor W rogu miedzy Pałacem a Sagrario, na pn-wsch od Zocalo widnieją odsłonięte spod ziemi ruiny Wielkiej Świątyni Templo Mayor, wybudowanej w mieście Tenochtitlan. Świątynia ta wznosi się w miejscu, gdzie Aztekowie ujrzeli stojącego na opuncji orła z wężem w dziobie.
Górne świątynie były poświęcone Huitzilopochtli, bogowi wojny i Tlalocowi, bogowi deszczu. Ścieżka prowadząca wokół budowli pozwala sobie wyobrazić jej wielopoziomowy układ, mimo, że początkowo trudno się zorientować w topografii, gdyż Hiszpanie zburzyli dwie trzecie świątyni, a kamienia użyli do budowy własnych pałaców i kościołów.
Obok świątyni wybudowano bardzo ciekawe i nowoczesne muzeum, w którym wyeksponowano wszystko, co związane z kulturą Azteków znaleziono w czasie wykopalisk, w tym autentyczny kamień przedstawiający poćwiartowane ciało Coyolxauhqui, oraz makiety pokazujące, jak wyglądały Tenochtitlan i Templo Mayor przed przybyciem konkwistadorów.

Palacio Nacional (Pałac Narodowy). Wznosi się po wschodniej stronie Zocalo. Jest siedzibą władz Meksyku i Archiwów Państwowych. Zbudowany przez Corteza na miejscu pierwotnego pałacu Azteckiego władcy Montezumy II. Turyści mogą wchodzić do środka, podziwiać dziedziniec i monumentalne murale autorstwa Diego Rivery, dekorujące główną klatkę schodową i krużganek 1-go piętra. Wysoko nad środkowymi drzwiami pałacu wisi Campana de Dolores (Dzwon Dolores). To właśnie w ten dzwon z miasta Dolores Hidalgo uderzył w 1810 roku ksiądz Miguel Hidalgo na znak rozpoczęcia meksykańskiej wojny o niepodległość.

Secretaria de Educacion Publica (Ministerstwo Edukacji Publicznej) Patio zdobią najlepsze prace Diega Rivery.

Bosque de Chapultepec od 500 lat jest największym parkiem stolicy. Obecnie zajmuje 4 km², na jego terenie znajdują się jeziora, ogród zoologiczny i kilka wspaniałych muzeów.
W XVIII wieku na wzgórzu Chapultepec zbudowano zamek - rezydencję wicekrólów Nowej Hiszpanii. W używanym przez Azteków języku nahuatl słowo "Chapultepec" oznaczało Wzgórze Koników Polnych.

Muzeum Antropologiczne. W przestronnych, nowoczesnych salach zgromadzone zostały najważniejsze eksponaty z historii plemion indiańskich: Olmeków, Zapoteków, Miksteków, Tolteków, Majów, Azteków i jeszcze wielu innych. Jest oryginał azteckiego kalendarza, są wielkie olmeckie głowy, mnóstwo posągów bogów Majów i Zapoteków - zabranych z Chichen Itza, Uxmal, Teotihuacan i setek innych miejscowości i bardzo umiejętnie, z wielką pieczołowitością wyeksponowanych. Dawny Meksyk w pigułce.
Wszystkie sale wystawowe otwierają się na rozległe środkowe patio, ocienione przez ogromny czworokątny dach podtrzymywany w niezwykły sposób przez centralny filar. Kierunek zwiedzania wyznaczono wokół patia, w przeciwną stronę do ruchu wskazówek zegara: wprowadzenie do antropologii, wprowadzenie do Mezoameryki, początki człowieka w Mezoameryce, starożytne cywilizacje, Teotihuacan. Toltekowie, Mexicas (Aztekowie), Oaxaca (Mistekowie i Zapotekowie), Zatoka Meksykańska (Olmekowie, Totonakowie i Huastekowie), Majowie, północny i zachodni Meksyk.

Najsłynniejsze miejsce Mexico City leży na dalekich przedmieściach, w dzielnicy Gwadelupe. Jest nią Katedra z cudownym obrazem Matki Boskiej z Gwadelupe (Basilica de Nuestra Senora de Guadalupe) - najświętsze miejsce obu Ameryk. Matka Boska jest na tym obrazie niecodziennie przedstawiona - ma ciemną skórę i wyraźne indiańskie rysy. A to dzięki wydarzeniu sprzed wieków. 12 grudnia 1531 roku Najświętsza Panienka ukazała się ubogiemu Indianinowi Juanowi Diego i rozmawiała z nim w języku miejscowych - nahuatl. Dzięki podobieństwu do azteckiej bogini Tonantzin, kult "indiańskiej Madonny" szybko rozniósł się po całym Meksyku, a wkrótce i całej Ameryce. Dla Indian stała się ich własną "swojską" boginią, a nie tajemniczą i niedostępną Panią importowaną z Europy przez hiszpańskich najeźdźców. Na miejscu objawienia postawiono kościół, tłumnie odwiedzany przez pątników z całego Nowego Świata. W XX wieku uszkodzony po nieustannych trzęsieniach ziemi kościół został zamknięty, a obraz Matki Boskiej przeniesiono tuż obok do nowo wybudowanej wielkiej świątyni, w której pielgrzymi mogą podziwiać święty wizerunek podjeżdżając doń na specjalnych pasach transmisyjnych. Atmosfera gorących i tajemniczych misteriów pozostała. Wielka świątynia wypełniona jest tłumem rozmodlonych wiernych. Prowadzi do niej kilkusetmetrowa aleja, którą żarliwi katolicy pokonują na kolanach. Tuż obok alejki rozłożył się gigantyczny targ, na którym można zakupić wszelkiej maści dewocjonalia. Matka Boska z Gwadelupe została patronką miasta Meksyk a 12 grudnia stał się jednym z najdonioślejszych świąt wszystkich Meksykanów.