Białoruś 2004MIR
Zespół zamkowo-parkowy.
Zamek, jeden z największych i najlepiej zachowanych na Białorusi, został zbudowany w l.
1506-10. Od 1568 r. ogromne dobra mirskie należały do Radziwiłłów. Zamek był pierwotnie gotycki, posiadał
pięć wież (cztery narożne i wjazdową wieżę-bramę) i był otoczony fosą. W k. XVI w.
przebudowano go w stylu renesansu, dobudowując część pałacową przeznaczona na rezydencję.
Po zniszczeniach jakich zamek doznał podczas szwedzkich oblężeń w 1655 i 1706 r. odbudowano
go w 1 poł. XVIII w., przy czym usunięto część renesansowych detali. Zamek jest budowlą o murach
potężnej grubości (dochodzącą do 3 m), wzniesioną na planie zbliżonym do kwadratu, z czterema
narożnymi pięciokondygnacyjnymi wieżami oraz piątą, sześciokondygnacyjną wieżą wznoszącą się nad bramą
wiodącą na dziedziniec. Wszystkie wieże są w dolnych kondygnacjach czworoboczne, a w górnych
- ośmioboczne. Wieże były początkowo połączone ze sobą jedynie murami. W poł. XVI w. przy ścianach pn.
i wsch. powstały skrzydła mieszkalne, początkowo parterowe, na potężnych piwnicach, a później
nadbudowane do wysokości trzech kondygnacji. Główne elementy dekoracyjne zamku to gotyckie elewacje wież
rozczłonkowane otynkowanymi na biało blendami różnej wielkości i kształtów, kontrastującymi
z czerwienią ścian wzniesionych z czerwonej cegły. Zamek był niegdyś obwiedziony fosą
i umocnieniami ziemnymi. Zamek stoi nad dużym stawem, na którego brzegu rozciąga się park
o powierzchni 25 ha. W parku, nad brzegiem stawu stoi oryginalna modernistyczna prawosławna
kaplica grobowa Światopełk-Mirskich, zbudowana w 1904 r. Dominantą budowli jest trójkondygnacyjna
dzwonnica-wieża ozdobiona kartuszem herbowym. Nad głównym wejściem podkreślonym głębokim portalem, znajduje
się ogromna mozaikowa ikona Chrystusa Pantokratora.
Kościół katolicki p.w. św. Mikołaja gotycko-renesansowy, zbudowany w l. 1599-1605. Świątynia jest trójnawową bazyliką z półkoliście zamkniętym prezbiterium i dwiema półokrągłymi zakrystiami. Od frontu, na osi nawy głównej, znajduje się czworoboczna wieża, pierwotnie czterokondygnacyjna (zachowały się dwie kondygnacje), o elewacjach ozdobionych profilowanymi gzymsami i głębokimi niszami. Na przedłużeniu niskich naw bocznych znajdowały się niegdyś okrągłe wieżyczki, flankujące centralną wieżę. Pod kościołem znajduje się krypta grobowa. Cerkiew prawosławna p.w. Św. Trójcy fundowana ok. 1700 r. przez kanclerza litewskiego ks. Karola Stanisława Radziwiłła jako unicka cerkiew klasztoru bazylianów, po kasacie unii w 1839 r. zamieniona na prawosławną, po pożarze w 1865 r. przebudowana w stylu rosyjsko-bizantyjskim. Czwórdzielna; składa się z trójkondygnacyjnej wieży-dzwonnicy dobudowanej w 2 poł. XIX w., babińca, nawy na planie kwadratu i części ołtarzowej. Wieżę wieńczy spiczasty dach namiotowy z kopułką, nawę - pięć większych kopuł nadbudowanych w 2 poł. XIX w. |