Zespół pałacowy w dawnym majątku ziemskim.
Zachowany do naszych czasów ogromny klasycystyczny pałac wzniósł w l. 1795-1802 pisarz wielki litewski
Benedykt Morykoni. Autorem projektu budowli był włoski architekt z Wilna Piotr de Rossi. Budowla
wzniesiona na planie bardzo wydłużonego prostokąta składała się z korpusu głównego i ustawionych
z nim w jednej linii dwu pawilonów bocznych, połączonych z korpusem galeriami (pierwotnie
otwartymi, a na przeł. XIX i XX w. zabudowanymi), w wyniku czego powstała imponującej
długości fasada. Najprawdopodobniej podczas 2 wojny światowej lewy (zachodni) pawilon wraz z galerią
został zniszczony, a później rozebrany. Zachował się natomiast korpus główny oraz pawilon prawy.
Korpus główny jest w części środkowej piętrowy, po bokach zaś parterowy.
Centrum fasady akcentuje imponujący portyk o sześciu kolumnach dźwigających belkowanie z fryzem
i trójkątny fronton z dekoracją sztukatorską o motywach roślinnych. Bogatą oprawę mają
okna. Pawilon boczny jest parterowy i ozdobiony portykiem z czterema przyściennymi kolumnami.
W galerii łączącej pawilon z korpusem głównym mieściła się niegdyś oranżeria. Bardzo bogate
wyposażenie i zbiory dzieł sztuki zgromadzone w pałacu zostały w większości zrabowane
podczas 1 wojny światowej. Przed frontem pałacu znajduje się duży kolisty gazon, a za budynkiem
rozciąga się park krajobrazowy o powierzchni 23,4 ha, z kilkoma stawami. W pobliżu pałacu
stoją zachowane drewniane zabudowania dworskie: obszerne czworaki kryte naczółkowym dachem, budynek
gospodarczy oraz dworek rządcy z kolumnowym gankiem. Od pałacu w stronę kościoła prowadzi aleja
lipowa.
|