ROVANIEMI. Miasto na północy Finlandii (w pobliżu koła podbiegunowego), centrum sportów zimowych
(34 tys. mieszkańców). Rovaniemi zostało założone w 1929 r., w 10 lat później stało się stolicą fińskiej
Laponii. Odbudowane po zakończeniu wojny według projektu (na planie rogów renifera) słynnego architekta
Alvara Aalto, Rovaniemi stało się najnowocześniejszym miastem północnej Europy.
Osoby interesujące się kulturą lapońską powinny wybrać się do Arktikum na północy miasta, będącego
najciekawszym muzeum Rovaniemi. Ogromne łuki atrium wyłaniają się z ziemi niczym łódź podwodna, a niemal
wszystkie wystawy znajdują się pod kamiennym nabrzeżem. W środku mieści się Regionalne Muzeum Laponii
i Centrum Polarne; oba pozwalają poznać z wielu stron historię i dzień dzisiejszy narodów północy.
Eksponaty obejmują płaszcze przeciwdeszczowe z jelit fok, skóry z lisów polarnych i karibu oraz spodnie
z niedźwiedzia polarnego, a także wspaniałe zdjęcia, przedstawiające życie i hodowlę reniferów - widać
i tu wpływ najnowszej techniki: telefony komórkowe, pojazdy śnieżne i małe wózki o napędzie czterokołowym.
Są także zdjęcia dokumentujące spustoszenia dokonane przez Niemców, kiedy to, zmuszeni do odwrotu w 1944 r.,
spalili wszystkie budynki. Ekspozycje przedstawiają ciekawą kulturę lapońską.
Koło podbiegunowe. Umowna linia przebiegająca mniej więcej wzdłuż równoleżnika na 66o 33`
szerokości geograficznej. Na północ od niej słońce przynajmniej raz w roku nie wschodzi i raz - nie
zachodzi.
Zorza polarna (aurora borealis). Od połowy grudnia do połowy stycznia przez całą dobę panuje
ciemność. Wtedy to na dalekiej północy w całej swej krasie prezentuje się zorza polarna. Ta przedziwna
migotliwa łuna o postaci świetlistych, barwnych łuków, smug czy wstęg, draperii, zasłon lub koron to efekt
zetknięcia z atmosferą ziemską elektronów i protonów wysyłanych przez Słońce.
Na dalekiej północy od końca maja do końca czerwca przez całą dobę panuje światło dzienne, a kwiecień
i lipiec są bardzo jasnymi miesiącami.
Laponia. Daleka Północ fińska, zadziwia urozmaiconym krajobrazem z lasami, jeziorami i rzekami oraz
połaciami odludnych terenów wyżynnych. Na tych szerokościach geograficznych część tubylczej ludności
lapońskiej nadal wypasa renifery i zachowuje swoje tradycje.
Lapończycy wolą pozostawać z dala od ciekawskich spojrzeń turystów, a ich kanciaste tipi (ozdobione
rogami i skórą reniferów, wędzonymi łososiami) są z ich strony ustępstwem na rzecz komercji.
|