To najstarsza ze stolic państw skandynawskich, założone ok. 1048 r. przez Haralda III Srogiego. Syn Haralda, Olav Kyrre, ustanowił tu biskupstwo i postawił katedrę, jednak siedzibą władców Norwegii pozostało Bergen. Sytuacja ta nie była zbyt wygodna, lepiej bowiem byłoby, gdyby siedziby władz państwowych i kościelnych znajdowały się w tym samym mieście. Przysparzało to oczywiście dodatkowych problemów komunikacyjnych. Sprawy uległy uproszczeniu na początku XIV w. dzięki Hakonowi V który przeniósł się do Oslo, gdzie wybudował zamek Akershus. Miasto przeżywało okres rozkwitu aż do fatalnego 1349, roku epidemii dżumy, której ofiarą padł co drugi mieszkaniec Oslo. Kryzys pogłębił się w 1397 r., gdy Norwegia znalazła się pod kontrolą Duńczyków. Oslo byłoby cichą, prowincjonalną mieściną, gdyby nie król Danii, Chrystian IV, który po prostu przeniósł całe miasto na zachód, gdzie leży obecnie, zmieniając w 1624 r. jego nazwę z Oslo (Ais - bóg, Lo - pole) na Christianię. Nowe miasto szybko się rozwijało i od czasu oderwania się w 1814 r. od Danii wraz z całą Norwegią dążyło do uzyskania pełnej niezależności. Niepodległość nadeszła w 1905 r., lecz nazwę Oslo przywrócono dopiero 20 lat później.

PÓŁWYSEP BOGDOY. Na Półwyspie Bogdoy znajduje się kilka głównych atrakcji Oslo: Park folklorystyczny pod gołym niebem, wykopane statki Wikingów, Kon-Tiki, czyli tratwa Thora Heyerdahla, oraz polarny statek badawczy Fram.

MUZEUM KON-TIKI. Wystawiona jest tu tratwa z balsy, na której w 1947 r. Thor Heyerdahl odbył swój legendarny już dziś rejs przez Pacyfik z Peru na wyspy Polinezji. Heyerdahl chciał dowieść, iż taka podróż mogła się odbyć - przekonany był, iż pierwsi osadnicy polinezyjscy wypłynęli z Peru jeszcze przed pojawieniem się tam Inków i nie dawał wiary panującym opiniom, że południowoamerykańskie tratwy z balsy nie nadawały się do długich wypraw morskich. Patrząc na kruchą tratwę Kon-Tiki, można zrozumieć wszystkich, którzy nie dowierzali Heyerdahlowi. Dziwne też, że członkowie załogi nie wymordowali się nawzajem po spędzeniu tygodnia na tak niewielkiej przestrzeni. Posągi z Wyspy Wielkanocnej oraz grobowców w jaskiniach przemawiają za teorią Heyerdahla, która zyskała w naszych czasach częściowe uznanie. Badając problem kontaktów ludów żyjących po obu stronach oceanu, Heyerdahl zorganizował kilka kolejnych wypraw, pokonując w 1970 r. Atlantyk w łodzi zbudowanej z papirusu, nazwanej Ra II. Chciał w ten sposób dowieść, że być może istniały jakieś związki między mieszkańcami Egiptu i Ameryki Południowej.

MUZEUM FRAM. Trójkątny gmach Muzeum Fram - olbrzymia, sala wystawowa prezentująca statek polarny Fram ("Naprzód"), wodowany w 1893 r., zaprojektowany przez norweskiego konstruktora szkockiego pochodzenia Colina Archera. Konstrukcja statku należy do nietypowych - boki statku zostały wygładzone, by ułatwić przeprawy przez lodowiec, natomiast wewnątrz znalazł się istny labirynt pokładnic, brasów i wiązań pokładowych, dzięki którym całość trzymała się razem. Dni największej chwały przyszły w roku 1911, kiedy na statku, mającym za sobą już trzy ekspedycje, wyruszył w drogę Roald Amundsen, docierając w pobliże bieguna południowego. Wyczynu tego udało mu się dokonać na miesiąc przed R. F. Scottem, który zmarł w drodze powrotnej. Jeśli ktoś cierpi na klaustrofobię, niech lepiej nie zagląda do pomieszczeń dla załogi.

MUZEUM STATKÓW WIKINGÓW. Wielki gmach, postawiony specjalnie po to, aby umieścić w nim trzy łodzie wikingów z IX w. W środku skonstruowano platformy widokowe, z których można zaglądnąć do wnętrza kadłubów. Dębowe statki wydobyto pod koniec ubiegłego wieku z rytualnych kopców grzebalnych, położonych w południowej Norwegii. Każdy był "zabalsamowany" w gliniastym podglebiu, dzięki czemu zachowały się w doskonałym stanie.
Najciekawszym eksponatem muzeum jest statek z Oseberg, którego bogato zdobiony dziób i rufa wyrastają wysoko ponad kadłub, a trzydzieści dulek świadczy o liczebności załogi. Zapewne była to łódź żony wodza wikingów, bo wraz z nią odkryto i skarb, w skład którego wchodzą cudowne ozdoby, np. słupki zakończone łbami straszliwych zwierząt czy bogato rzeźbione sanie ceremonialne, a także mnóstwo mniejszych przedmiotów przydatnych w życiu doczesnym: guzików, kubełków, nożyczek, grzebieni, patelni, filiżanek, igieł itp.
Statek Oseberg ma 22 m długości i 5 m szerokości, zaś solidniejsza i mocniejsza łódź z Gokstad jest trochę dłuższa i szersza.

PARK FOLKLORYSTYCZNY. Zgromadzono w nim ponad 140 budynków z terenu całego kraju, głównie z XVII i XVIII wieku. Są one zgrupowane wg regionu, z którego pochodzą. Przy ścieżkach stoją stare stodoły, spichlerze na podwyższeniach (stabbur) i zbudowane z drewna budynki gospodarcze, pokryte dachami z darni, z której wyrastają dzikie kwiaty. Atrakcją jest odrestaurowany kościół typu stav, zbudowany około 1200 roku w Gol i przeniesiony na Bogdoy w 1885.

RATUSZ. Zbudowany w latach 1933-50 w celu upamiętnienia 900 rocznicy powstania miasta. Jest obecnie siedzibą politycznych władz miasta. Wejście do tego budynku z czerwonej cegły, z dwoma bliźniaczymi wieżami, otoczone jest drewnianymi rzeźbieniami przedstawiającymi sceny z mitologii nordyckiej. Korytarze i izby ozdobione są przepięknymi freskami i malowidłami wykonanymi przez najlepszych artystów norweskich. To tutaj co roku 10 grudnia, wręczana jest pokojowa Nagroda Nobla.

PARK VIGELANDA. Park, w którym zgromadzono prawie 200 granitowych i wykonanych z brązu prac norweskiego rzeźbiarza Gustava Vigelanda. Przedstawiają różne postaci, przeżywające ekstremalne emocje. Są tu spleceni kochankowie, spokojne starsze pary oraz budzący pogardę żebracy. Najsłynniejsza praca Sinataggen (mały złośnik), przedstawia londyńskie dziecko w wyjątkowo złym humorze.
Monolityczna kolumna z granitu, stojąca na najwyższym parkowym wzgórzu, przedstawia masę splątanych ze sobą ludzkich ciał, starających się przeszkodzić innym w dotarciu na szczyt. Na stopniach wokół kolumny stoją rzędy kamiennych figur.

Na przedmieściu Holmenkollen znajduje się otwarta w 1963 r. skocznia narciarska.